Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

sábado, 12 de maio de 2012

Loubado seia Dius!!!!



Loubado seia Dius!, dixo la Maritresa cun aquel modo de botar las manos arriba, cumo quien louba a Dius i al mesmo tiempo pide paç, modo esse que le dou l nome an pertués, de Louba a Dius.
Yá s´aquestou al nome, cuitada. Bien le custou quando un fidalgo fui al Assomadeiro de l Puio i diç: "Olha uma Louva a Deus"!...
Nuns taba aquestumada cun aquel nome. Todo mundo eilhi le chamaba Maritresa. Nun era que le gustasse muito este tamien.

Parecie-le a eilha que era un nome a fazer algo pouco deilha, cumo sendo assi un ser que tanto se le dá, cumo se le dou, assi nua mistura de simprica i preguiceira.
Mirai que nome m´habien de dar a mi que me cunsidero tan lista i spabilada!, zabafafa...
Yá s´aquestumou cun l nome, porque, anque dígan que l nome puode ajudar a fazer las pessonas, a eilha parece-le isso ua grande mintira. Nien l apelido, quantas a mais l nome... Cadun bal pul que ye, cun las sues birtudes i ls sous defeitos. Nien sequiera pul que ten, tamien nun ye por isso que las pessonas bálen. Eilha cuitada que ye ua pobrezica yá ajudou a bien deilhes i por isso cunsidera que bal mais que aquilho que ten.
Ai Jasus que bou nesta mundiada, caleija abaixo,!

Lembra-se-le dua beç que salbou la formiga d´ir a parar al riu. Tamien eilha staba yá mei a barimbar naqueilha fronça de chougarço, mas, quando oubiu ls bózios de "quien m´acude", apedurou fuorças, la punta de las patas frimórun aqueilhas tanazicas que ténen i que a todo s´agárran, sticou l braço que la siguraba i, cun l outro braço, apanhou la formiga ne l meio daqueilha auga trúbia. Abraçou-la para ber s´eilha paraba cun l tembraduro i só la puso ne l chano apuis que deixou de chober . La caleija staba rasgada, cun spinaços de piedra lhabada i, als cachicos, un pouco d´arena anlhudrigada.
Agora yá puodes ir, dixo-le a la formiga!
La formiga atravessou a remissacos, scolhendo l melhor sítio i alhá se fui a meter ne l buraco de l formigueiro.
Tanto se me dá, cumo se me dou, tamien sabe que nun ye.

Se fura nun habie sticado tanto ls braços para acudir a la formiga.
Simprica i preguiceira tampouco… a la cierta que nó.

 Cun l nome Maritresa até yá s´habie aquestumado, bá! Agora aquel Louba a Dius que l outro fidalgo le chamou, esse ye que nun angulhie, nien l nome quanto mais aquilho que el le fizo
Maritresa staba ne l Assomadeiro de l Puio a mirar pal riu que corrie cun muito bruido, anraibado sien saber porquei. Staba sintada na peinha a caras a naciente, porque, para alhá de l bruido, l riu staba branquito de tanta scuma. Staba ancandilada a mirar aquel branco.
Era un die seco de Márcio, bentanoso, friu. Para l aire nun la bolar habie-se stribado a ua piedra meio suolta, pousada anriba de mofo mei queimado de la gilada. L aire assopraba de l lhado de la barraige.
Nien contestou a aquel nome. A la ua, porque staba ambaída, a la outra, porque nunca an dies de sue bida l´habien chamado tal cousa.
Yá só se biu drento dua manona i anque fura bien calentica, manginou lhougo que deilhi nun salirie biba. “Olha, olha uma Louva a Deus”!, boziou l tiu de la jaqueta gorda a ua tie que eilhi staba.

Cuntaba eilha: "Nun repente yá só me bi perdida porriba de las casas de Picuote...
Abriu la manona i botou-me a bolar. L´airaçada era tan fuorte que you yá só me bi porriba de ls telhados. Inda spormentei a agarrá-me a un filo de l talfone mas nun fui capaç de frimar bien las mies tanazicas de las patas i, cuntinei a bolar cada beç mais zourientada.
Nunca habie bido an to la mie bida nada tan negro.
Caí nun mundo sien yerbas, sien chougarços, nien fragas, nien pinsmouros.
Eilhi me quedei, agora si, mei simprica, sien saber adonde staba.
Un monstro a fungar passou i cun l aire que del saliu, botou-me mais para acerca de la baleta daquel mundo.
Por sfregantes passei pulas brasas.
Apuis oubi un barulho meio xordo i lebe de quien ten çapatos dóndios cumo ls daquel que m´atirou a bolar. Assustei-me. Sien resfolgar mirei parriba i un tiu diç: Mira nino, mira ua Maritresa i, nisto, puxa de l que you achei qu´era ua scupeta de las pequeinhas i que botou ua lhuç a parecer ua centeilha.

Loubado seia Dius!!!!
Lhebantei ls bracicos i pedie paç i piadade!
Agora si me senti Louba a Dius"…

Sem comentários:

Enviar um comentário

Arquivo do blogue