Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

quinta-feira, 6 de outubro de 2011

Ruga, la Lhéngua Mirandesa



Mais ua ruga cun l nome  la Lhéngua Mirandesa. Einouguremos-la onte an Palmela, nun bárrio de casas nuobas dua fraguesie nas fraldas de l monte adonde l castielho se chube cielo arriba mirando l mar i la sierra de l´ Arrábida i la cidade se ancarrapita pulas rugas cada béç mais yegres i cun suolo sgúbio de tanta  pisagada.


La nuossa ruga stá serena an suolo praino, antre pinhos i sobreiros. Stende-se tan feliç, cumo se stubira na tierra adonde la Lhéngua botou raízes i se fizo giente por sieclos afuora, l sou Praino, cumo se stubira acerca ls sobreiros de l Cabeço de la Trindade.
Há-de resfolgar aire puro cun ls pulmones chenos, há-de cuntar ls anhos ne ls tuoros de ls sobreiros, há-de ber la cortiça a angordar, há-de oubir las machadas quando ls dies se l cúmpran, há-de mandar ls ninos que alhá jóguen a la bola ó ánden de bicicleta, para casa, nó cun las Trindades porque ls telemóbles se apréssian a tocar ls tagalhicos para l sou chequeiro, tagalhicos zanquietos cun cundiçones para bolar an cielo sien fumos i para resfolgar aire fresco de pinhos.
Há-de, ruga nubica,…prouísta, há-de ber nacer casas nuobas, famílhias jobenes an sou nial de suonhos.
Cun l nome grabado na tabuleta d´azuleijos cun cercadura amarielha, há-de ber l sou cuorpo tapado cun alcatron nuobo an fuolha, há-de apuis ambelhecer dezindo adius a giente , a pinhos i a sobreiros. Eilha alhá stará siempre, faga sol ó chuoba, deitada, a mirar l cielo, seia primabera ó berano, an nuites scuras ó strelhadas, siempre a spera de dar las buonas benidas a quien chega.

Nós stubímos alhá nun die de outonho, a ceçar cun la calor cumo se fura berano. Oubimos la gaita, bimos beilar ls dançadores cun sues bestimientas de borel i lhenços floridos, pies cumpassiados, palos ciertos cun la música, cumo an qualquiera ruga de las sues aldés, a pedir pals santos de fin de berano.
La tabuleta, apuis que l çtapórun la cara, mirou para nós i, oubindo-mos falar an Lhéngua Mirandesa, sentiu-se an sue casa, marco a dar nome aqueilha ruga. Al fin, dou-le ua risica i la ruga sentiu-se berdadeiramente la Ruga la Léngua Mirandesa.

Sem comentários:

Enviar um comentário

Arquivo do blogue