Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

sábado, 25 de julho de 2009

Ua mirandesa an Stambul (Crónica publicada ne l Jornal Nordeste)





Besitei hai pouquito tiempo ua pequeinha parte de la Turquia: Stambul, ua manga de l Mar Negro i la pequeinha cidade de Izenik, arrimada al lhago cul mesmo nome.
Gusto de biajar a sentir la cidade i por esso nun me agrádan ls grupos turísticos.
Fui l que fiç an Stambul.
De mapa na mano a la busca de trasporte, de menumientos, museus, pude sentir la cidade doutra forma, l sou pobo, las quelores de las speciaries, de las fruitas nas bancas primorosamente puostas, que mais parécen paletas de pintor, de l quemido quelorida, de l bulhiço desta giente turca tan trabalhadeira, ls oulores…!
Adoro esta cidade i quedei mui surprendida cun l carátele cosmopolita que ten, i tamien por ber muito menos mulhieres a ousáren lhenço na cabeça de l que you manginaba.
Habie bisto más mulhieres de lhenço an Paris!
Sinte-se que houbo ua cierta lhibartaçon de la mulhier ne ls últimos tiempos, l que muito me alegrou.
Las mulhieres bísten-se i maquílhan-se primorosamente, mesmo aqueilhas que bísten l traije tradecional. Claro que hai barreiras que dificelmente muitas deilhas cunseguírun bencir, cun raízes culturales mui fuortes i, para alhá desso, Stambul nun representa la rialidade de l paíç nin neste domínio nin ne l eiquenómico.
Las gaibotas que se passéian puls telhados, zde l amanhecer, nun roznar custante i mos çpértan, cálhan-se cula nuite.
Tamien ls Muezzin se cálhan a la nuite, passado l redadeiro canto cumbidando ls fieles a l’ouraçon, nas muitas mesquitas de Stambul, cántico que se oubirá outra beç de madrugada i mais cinco bezes pul die.
Ye un spetáclo fantástico esse de ls cánticos de ls Muezzin, bozes harmoniosas que me dá l’ampressón de que respónden uns als outros, fielmente situados ne l Minarete de la sue Mesquita, nas muitas destas colinas dun i outro lhados de l canal de l Bósforo.

Pensaba you que se trataba dun pobo de trato grosseiro, peligroso.
Al cuntrário desso, trata-se dun pobo simpático, spitaleiro i cun l qual me senti an purfeita sigurança.
Nota-se un grande sprito de solidaridade, perdida hai tanto tiempo antre nós.
La cidade ye spantosa dun i de l’outro lhado de l canal Bósforo que la debide an dues: ua parte na Ásia, muito mais berde, i outra na Ouropa.
L canal recibe augas de l Mar Negro i de l Mar de la Mármara i ye un punto de passaige para barcos de trasporte de passageiros, de férias i para outros qu’assi acúrtian çtáncia na ida para Sul i Oucidente.
Las augas ajúntan-se nun abraço caliente i fraterno, tan caliente cumo ye l´auga qu’assistiu serena a todas las ambasones, guerras, albrotes i catástrofes a qu’esta cidade geostratégica fui sujeita al lhargo de la stória nas dibersas ceblizaçones, a la chegada de pobos doutras tierras i que resultou nesta multiculturalidade que se sinte i ye bisíble ne ls defrentes calantrizes de l pobo.
Ancóntran-se eiqui bestígios de l Persas, de ls Romanos, de l tan marcante período Bizantino cun sous fantásticos mosaicos nas muitas eigreijas i outros menumientos, nun ralas bezes cubiertos por reboco, quando ne l período Outomano las eigreijas fúrun streformadas an mesquitas; de l Genobeses, de ls Árabes spulsos de Granada i que benírun a morar pa l bairro Galata, acerca de l mercado de las quinquilharies, adonde se puode ber la mesquita por eilhes custruída i sues anterminables rues, adonde bien se sinte la perséncia de Judius, cumo era nas rues de la baixa de Lisboua; de l Griegos, de ls Arménios i la sue guapa ouribesarie, etc. etc.

Izenik ye ua pequeinha cidade cun marcas mui fondas de ls Romanos i chamaba-se Nicaia. Stá situada acerca l lhago cul mesmo nome i cun dezenas de quilómetros de lhargura.
Fui cunquistada an 1331 pul Sultan i fui la purmeira capital Outomana.
Tornou-se famosa puls sous fantásticos azuleijos i cerámica, arte ampeçada por artífeces Eiranianos. Solo deixarie de ser capital çpuis que Stambul fui cunquistada puls Outomanos an 1453 passando a ser ende la capital de l Ampério Outomano, cumo l habie sido cul nome de Bizáncio i Custantinopla, cun ls Romanos.
Recomendo esta pequeinha cidade.
La biaige fui pula sierra para sentir l termo. Muitas arbles de fruito i an special nueiras, abelhaneiras i oulibeiras, produçones fuortes de la Turquia, alguas casas antigas, metade de piedra i l’outra an tabique cumo eisisten an alguas de las nuossas regiones. A la buolta, acerca l lago, la biaige fui bien mais calma, siempre al pie de grandes oulibales, na que freijoneiros médran ambaixo las oulibeiras, regados gota a gota.
Bi nesta tierra l que nunca bi an mais lhugar nanhun: piedras sculpidas, quelunas i outros bestígios de to las épocas de la stória, an jardines adonde nun hai paredes, portones ó qualquiera outra cousa qu’ampida qu’essas relicas decóren jardines particulares que nun seia l sprito de preserbaçon i l respeito deste pobo puls bienes coletibos.
Quedei ancantada i prometi que tornarie un die para correr este paíç que ten tanto de grande, quanto ten de mágico i multicultural.

Sem comentários:

Enviar um comentário

Arquivo do blogue